Final Destination: Bangkok

Na Phi Phi zijn we via Phuket town en Patong Beach doorgereisd naar Bankgkok.

Phuket staat bekend als het oord voor sekstoerisme, maar Phuket Town viel ons (na een voorstelling van het allerergste) enorm mee. Je hebt er heerlijke eettentjes, je voelt je echt thuis in het echte Thailand in plaats van in een toeristenoord. Er zijn ook diverse art-galleries waar de mooiste kunst wordt gemaakt. Eigenlijk best een hele leuke stad. Patong beach is echter dan wel weer Mallorca x 3000. Alle westerse ketens, maar liefst 9 Mc Donalds, een bomvol strand a la Bloemendaal in het hoogseizoen en redelijk veel ordinaire mensen. Wij hebben echter bij een restaurant heerlijk gegeten, en tegen alle verwachtigen in werden we uitstekend bediend, het eten was heerlijk, het sanitair was prachtig. Misschien komt dit juist wel door de hoeveelheid westerlingen, men verwacht hier ook goede service. Een dag was precies goed, en 's avonds vertrokken we naar Bangkok. We besloten het, ook gezien het slinken van onze portemonnee, eens wat goedkoper aan te pakken en hebben een local bus genomen naar ons hostel. Omgerekend kostte dit zo'n 25 cent per persoon, en het is daarnaast een leuke experience omdat je de enige toerist bent in de bus, en dus echt onderdeel uitmaakt van het ' Thaise'. Eenmaal terug in ons oude vertrouwde hotelletje in Bangkok, hebben we na een heerlijke douche (einduluk eens geen pisstraaltje, maar gewoon een propere douche) onze spullen gepakt om naar de ambassade te vertrekken.
We wilden namelijk een Nederlandse gevangene op gaan zoeken in de Bangkwang prison, een v an de meest beruchte gevangenissen ter wereld. In Bangkwang, ook wel 'gekscherend' Bangkok Hilton en Big Tiger genoemd, zitten uitsluitend gevangenen die veroordeeld zijn voor een celstraf vanaf 25 jaar of langer, of tot de doodstraf. Verreweg de meeste gevangenen zitten een straf uit voor drugssmokkel (70%) of moord.
De omstandigheden in Bangkwang staan bekend als belabberd. Zo is de gevangenis overbevolkt. Alle gevangenen slapen in zeer kleine ruimtes waar ze zich ook moeten wassen en ontlasten. Regelmatig worden er door gedetineerden moorden gepleegd binnen de gevangenis met behulp van gesmokkelde messen en pistolen.

Gedetineerden kunnen zich alleen wassen in ongezuiverd water waardoor ze infecties kunnen oplopen. Bovendien bestaat de vrees voor moord. Onderzoek zou uitwijzen dat een Europeaan gemiddeld slechts negen jaar overleeft in de complexen van Bangkwang.Ik had gezien op wikipedia dat je de namen moest noteren van de gevangenen, en dan naar de gevangenis kon gaan om ze te bezoeken. In het verleden zijn er meer Nederlanders die dit hebben gedaan, en de gevangenen stellen dit enorm op prijs. Ze krijgen 2 x per dag rijst met een vies groen groenteprutje te eten, dus alle fruit is welkom. De ambassade gaf aan dat we gewoon met de namen richting de gevangenis konden gaan, maar dat het bezoekuur 's middags al over was, en we dus beter de volgende ochtend konden gaan. We besloten die middag te besteden aan souvenirs kopen voor het thuisfront, en hebben in de avond een bezoek gebracht aan Baiyoke sky hotel. Hier kun je op de 82e verdieping onbeperkt eten van een grill & seafood buffet. Li heeft hier schandalig veel grote garnalen gegeten, en ik heb me asociaal hard op de sushi gestort. Het eten is oke, maar je moet niet alles eten, want sommige etenswaren liggen er al best een tijdje. Tip: neem vers gebakken vis en vlees.



Na Baiyoke zijn we een pingpong show gaan bezoeken. Elke (vooral mannelijke) toerist moet hier een keer geweest zijn. Een tikje ordinair, maar ZO op en top Bangkok! De meest lelijke naakte vrouwen of ladyboys schieten hier vanalles uit hun vagina. In onze show schoot ze pingpongballetjes (maar ik zag dat ze dr hand erbij gebruikte dus wij zullen wel weer de nepshow hebben gekozen), ze ging ringwerpen om een flessenhals en ze rookte een sigaret met haar vagina. Een van de dames probeerde met mij te proosten, en er vloog ineens een banaan naast me neer op de bank. Ik wilde niet proosten, want als je alleen al lacht moet je betalen. Wat, sterker nog, als je daar ademt; dan brengen ze al zuurstof in rekening. Zodra je als man een balletje terugslaat (en geloof me, er stonden een aantal volleerde badmintonners vol overgave mee te doen met het spel) dan mag je dokken.

Wij hadden echter vooraf afgesproken een prijs te betalen van 200 baht (5 euro) voor 2 drankjes. Toen we echter weggingen zag ik al dat ze een vooraf geprepareerde rekening gaven (die lagen namelijk voor iedereen al klaar) Wij mochten dan ook € 3.800 baht afrekenen (bijna 100 euro). Ik vond het zo belachelijk dat ik keihard in de lach schoot, en Li eveneens. We gooiden onze 200 baht neer, en zijn snel die toko uitgerend, voordat iemand ons kon tegenhouden...



We namen de volgende ochtend vrijdag een boot naar Nonchaburi, en daar hadden we eigenlijk geen bewoonde wereld meer verwacht. Meer een soort van prairie met een gevangenis. Echter, 100 meter van de boot bevindt zich BangKwang prison, midden in de bewoonde wereld, waar alles gewoon doorgaat. De gevangenis ziet eruit als eentje uit de film, bijvoorbeeld Shawshank Redemption. Een hoge wachttoren, en een vervallen grijswit gebouw met smalle afdakjes. Je kunt je de horrorverhalen meteen voorstellen. Eromheen zie je een grote witte muur, en je mag helaas nergens foto's maken. (wel stiekem eentje gemaakt)

Bij de receptie hebben we de namen opgegeven van Eddy Tang en Adriaan van Ommeringen. Adriaan van Ommeringen zat onschuldig vast vanwege het feit dat er drugs (3400 pillen) waren gevonden in zijn onderverhuurde huis in Thailand. Een Brit hield zich hier bezig met louche praktijken waar hij dus niets vanaf wist. Na een kwartier zoekwerk in de computer, bleek dat beide heren niet meer vastzitten. De gevangenisbewaarders gaven aan 'go home', waarmee ze bedoelden dat beide heren terug gegaan zijn naar Nederland. Onderzoek op Wikipedia wijst echter niets uit, dus
of ze nu inmiddels in Nederland hun straf uitzitten, vrij zijn gelaten of dat ze mogelijk zijn overleden weten we niet. Het is wel jammer dat de Nederlandse ambassade ons niets heeft laten weten. Ik had de namen genoemd, maar hier zijn ze verder niet op in gegaan, terwijl ze er dus al niet meer zitten. Iets waar de NL ambassade van op de hoogte zou moeten zijn.

Omdat we toch graag met een gevangene wilden praten, hebben we andere namen opgezocht van mensen die mogelijk 50 jaar moeten zitten. Bij terugkomst in de gevangenis, bleek echter, dat de building nummers van deze heren (er zitten namelijk alleen mannen in deze gevangenis) geen bezoekuur hadden op vrijdag, maar dat we woensdag moesten terugkomen. Helaas, vrijdag was onze laatste dag, dus dit had geen zin. Net toen we weg wilden gaan, zagen we een dikke Israelier die samen met 2 andere Israeliers in het engels sprak tegen de gevangenisbewaarders. Ik vroeg aan hem of hij ook voor een gevangene kwam en hij vertelde dat hij voor zijn zoon kwam. Die heeft death penalty gekregen omdat hij voor 10 miljoen euro aan pillen smokkelde van Amsterdam naar Thailand. Hiervoor had hij 20 jaar gekregen. Tevens had de FBI/CIA er nog eens 20 jaar bovenop gedaan, waardoor hij nu zn hele leven vastzat. De man vroeg ons waar Amsterdam lag en toen wij zeiden Holland, zei hij nee: Afrika. Alle mensen uit Amsterdam die niet uit Afrika komen wonen nu in Friesland, Drachten. Uhuh.. Hoewel hij er een behoorlijk generaliserende mening op na houdt, wist hij duidelijk veel van Nederland af. Tevens gaf hij aan: I have got more friends in Prison, that's why I take some people with me...

Voor zover wij weten zitten er nu dus geen Nederlandse gevangenen meer vast in BangKwang, en laten we dit vooral zo houden.

Onderweg vroegen wij onszelf af, wat is het toch, dat het roken van opium en marihuana blijkbaar niet zoveel uitmaakt, maar dat mensen wel death penalty krijgen voor andere drugs. Het zal wel liggen aan het feit, dat opium bijvoorbeeld redelijk natuurlijk inlands product is, en dit soort grote XTC-criminelen toch gaan voor het grote geld, om het westen (en natuurlijk zichzelf) nog meer te spekken.

'S middags hebben we onszelf nog even heerlijk verwend met een schoonheidsbehandeling en onze laatste Thaise massage.

We hadden de hele dag bijna niets gegeten, want in de avond zijn we een heerlijke kookkursus gaan doen bij een Thai Cooking School. We hebben onder leiding van een Thaise Michelinkokkin maar liefst 6 heerlijke gerechten klaargemaakt. Twee soepen, twee curry pastes, twee curry's (een rode die ik heerlijk vind, en een groene waar Li dol op is), Spring rolls met heerlijke vulling van Tauge, kip en paddestoelen, een pad-thai en een heerlijke Mango Sticky rice (het bekende Thaise toetje). De kokkin gaf aan dat alles draait om aroma in de Thaise keuken, en ze leerde ons een aantal foefjes waarmee je de gerechten heerlijk op smaak brengt. Al met al een heerlijke afsluiter van een geweldige vakantie, want dit was meteen de laatste avond. Met een goedgevuld buikje is Li het vliegtuig in gegaan, en heb ik nog een nachtje in Bangkok geslapen, voordat ik naar huis ging.

Ik kijk terug op een geweldige maand, met een super reisgenoot waarmee ik kan lezen en schrijven; veel bijzondere indrukken, ontmoetingen met inspirerende en vooral hele lieve mensen in een prachtige omgeving!

Van mijn moeder kreeg ik een heel lief gedicht toen ik thuiskwam, en hiermee wil ik graag afsluiten:

'Even weggaan is...

Verdiepen in jezelf

Evenwicht vinden en kracht putten uit de talrijke ervaringen en ontmoetingen,

met een nieuwe kijk op 2012...'



Iedereen nogmaals ontzettend bedankt voor de lieve reacties onder ons blog!!!



Tot de volgende reis !!