Trashpackers go Thislands

Na Koh Phagnan zijn we naar een rustiger eiland gegaan. Het heerlijke laid-back Koh Tao. Het eiland ligt boven Ko Phagnan, is een stuk kleiner (3000 inwoners) en is de goedkoopste plaats ter wereld waar je kunt duiken en je officiele PADI duik-certificering (voor 200 euro inclusief accommodatie) kunt halen. Helaas was het vreselijk weer de eerste avond, en we bleken ook nog eens een bungalow te hebben met gaten die gewoon met ducktape waren afgeplakt (warm welcome muskito's!!) Tot overmaakt van ramp bleken we ' s nachts ook nog eens vlak naast een bar te zitten, dus halve nacht wakker gelegen.
Ik besloot op Koh Tao te gaan duiken, Li wist het in verband met een nare duikervaring in het verleden plus haar gevoelige oren nog niet zeker. Op dit eiland krijg je accommodatie er standaard bij inbegrepen, en omdat alles vol zat kregen we echt een van de meest luxe kamers in het complex. Recht tegenover het oefenzwembad, nepmarmeren vloeren, een warme douche, boxsprings en wereldomroep met Nederlandse TV! Helaas bleek al snel dat er uit het toilet een enorme rioollucht kwam die niet te harden was, maar ach, na een paar weken ben je niet meer zo kritisch en wij als reteflexibele backpackers hebben ons er maar (weer) overheen gezet:)
Terug naar het duikavontuur. Ik gaf aan in het verleden last te hebben gehad van hyperventilatie en moest om die reden ook naar de dokter van onze (nederlandse) duikinstucteur. Hij is van het type ruig en dreadlocks:), komt uit Amsterdam en vertelde dat hij al 8 jaar op het eiland woonde. Hij had ooit een burn-out (!) gehad van het duiken, omdat ie het jaar in jaar uit gedaan had. Bizar! Zo zie je maar, ook al heb je zon zee strand en zie je elke dag de mooiste dingen, afwisseling is veelal nog altijd belangrijker. Hij had het opgelost door een aantal maanden niet te duiken en lekker te snorkelen en te chillen. Ook prima mogelijk op Koh Tao, dat ik zelf niet veel later eveneens mocht ondervinden.
De dokter testte voor het duiken mn bloeddruk en mn oren. Mn linkeroor bleek vol met minimaal een centimeter aan rotzooi te zitten, dus die heb ik maar even vakkundig uit laten spuiten. Ongelooflijk hoe blij ik was dat ik na een jaar weer goed kan horen, en ik al die tijd maar denken dat ik door alle feesten stokdoof begon te worden, haha. De dokter gaf aan dat ik ondanks het verleden van hyperventilatie toch mocht proberen te duiken in het zwembad, en als het dan niet gaat mocht stoppen. Je kunt uiteraard niet snelademig zijn ofwel in paniek raken in het water, want hoe dieper je gaat, hoe meer druk er op je staat, en als je vanaf een enorme diepte te snel terug naar boven zwemt, zetten je longen zo snel uit dat ze kunnen knappen (het effect van een ballon)
In het zwembad moest ik oefeningen doen, maar ik voelde me niet op mn gemak met het uitdoen van mn luchtslang, vol laten lopen van je masker (met soms direct je neus vol water als gevolg) en wilde steeds naar boven. Toen ik op de eerste duik alleen maar zand om me heen zag door het slechte zicht, vond ik het helemaal niet meer leuk en heb ik toch maar besloten te stoppen met de cursus. Li mocht van de dokter wel proberen te duiken, omdat ze ook geen last van haar oren heeft in het vliegtuig.
Zij vond de lessen erg leuk, en heeft dus in plaats van mij alsnog besloten haar PADI te halen. Dit is ook gelukt (Gefeliciteerd Li!!), hardstikke goed van haar dat ze ondanks haar twijfels vooraf toch de stap is gaan wagen, en leuk dat zij het allemaal een stuk relaxter kon beleven dan ik. Ik ben alle keren wel meegegaan op de boot, en heb in plaats van te duiken heerlijk gesnorkeld. Door alle enthousiaste verhalen van Li en de prachtige onderwaterwereld (wisten jullie dat 72% van onze aarde zich onder water bevindt?) wil ik ooit nog wel eens de kans wagen.. Als ik echter een ding afgelopen jaren wel heb geleerd, is je gevoel volgen, en voor nu, hoe zuur ook, was het letterlijk pompen of verzuipen, dus beter van niet.
EN DAN NU DE SPECIALE ALINEA VOOR GUUS:)
Een van de eerste avonden zaten Li en ik op het terras bij een heerlijke thaise eettent, en zagen we een jongen die verdomde veel op een Nederlander leek. We hadden een spel bedacht, laten we allebei raden waar hij vandaan komt, wat hij doet in het dagelijks leven en wat voor type het is. Ik zei Utrecht, Li zei Maarssen. Tevens dachten we allebei dat hij een technische studie deed. Aardig eng, dat we beide nagenoeg dezelfde ideeen hadden, wel grappig om te zien dat je veel hetzelfde gaat denken en aanvoelen als je een maand lang dag in, dag uit, op elkaars lip zit. Achter hem zat een andere jongen waarvan Li dacht dat hij Nederlands was, maar ik zei meteen, hij is Amerikaans want hij eet een hamburger sn spoelt die met bier weg, dat kan geen Hollander zijn:) Na een hoop kinderachtig gegiechel en gestaar besloten we de eerste jongen aan te spreken, en te kijken of onze bevindingen klopten. De gozer keek ons ietwat vreemd aan, om vervolgens kenbaart te maken dat hij Zwitsers was. Zo zie je maar weer, wat een vooroordelen je kan hebben.
Vervolgens stond mijn 'vermeende Amerikaan' op, en maakte zichzelf bekend als Nederlander, genaamd Guus. Hij had ons spel wel in de gaten en lag helemaal dubbel. Li had dus toch gelijk. Hij kwam bij ons aan tafel zitten, we besloten het spel opnieuw te doen, en van ons alledrie kwamen de antwoorden aardig overeen. Zo dacht Guus dat Li en ik elkaar al heel lang kenden, maanden op reis waren (want het leek zo vertrouwd;)) en dat ik een kantoorbaan had. Van Li dacht Guus dat ze iets in de zorg deed, wat met het ministerie van VWS toch ook aardig overeen kan komen (als je een beetje out-of-the-box denkt:)) Guus was een maand aan het rondreizen, en komt uit Deventer, iets dat Li bijzonder goed had ingeschat. Al met al werd het een hilarische avond, en Guus bleek een aardige gozer waar we nog zeker een week mee zijn opgetrokken.
Helaas was het weer niet al te best, en na 2 dagen regen kwam er eindelijk een zonnetje.
We zijn in Koh Tao ook nog bij een heuse Ladyboy cabaretshow geweest, echt geweldig!! Deze dames (want met alle respect; heren kan je sommige echt niet meer noemen, ze zijn gewoon werkelijk niet meer van ' echte vrouwen' te onderscheiden en knapper dan de meeste vrouwen die ik ken. Ik verwachtte niet echt een hoogstaande cabaretshow, en de benaming 'veredelde playbackshow' kwam dan ook meer in de buurt. Zo kwam een niet van echt te onderscheiden Beyonce haar ding doen, en ook Lady Gaga wist menigeen kostelijk te vermaken. Omdat het zo'n succes was, hebben we die week nogmaals een show bezocht. Het leukste is het einde, waarin de mannen uit het publiek ook een bhaatje aan mogen doen. Sommige stonden wat schuchter op het podium, maar er waren er ook zeker een aantal die zo overtuigd meededen dat ik niet raar zou opkijken van een dubieus dubbelleven:)
Onze laatste dag op Koh Tao hebben we heerlijk op het strand gelegen (gezien de mega hoeveelheid activiteiten en het niet altijd om-over-naar-huis te schrijven weer op de eilanden; nog maar het tweede dagje strand van deze vakantie!) Naast Koh Tao heb je namelijk een klein ander eilandje, genaamd Nanghuan, dat zo op een postcard kan. Witte stranden en een prachtige blauwe zee, waarin je ook geweldig kon snorkelen.
Na Koh Tao hebben we onze weg vervolgd naar het eiland Koh Phi Phi, via de doorvoerstad Krabi, aan de andere kant van (Zuid)Thailand. In Krabi hebben we in een geweldig hostel gezeten, genaamd Pakdorm. Heerlijke bedden, warme douchjes en eindelijk eens kakken op een schone plee.
Helaas is het samenwerkingsverband met het hostel op Koh Phi Phi, waar we de volgende dag heengingen, een groot raadsel voor mij. Na aankomst op het (overigens prachtige) eiland, bleek het hostel een (zoals de engelsen zo mooi zeggen) enorm shithole, en dan ook echt letterlijk. De plee is de smerigste ever, de douche was slechts een slang met een halve douchekop, en de airco stond op standje Noordpool. In de dorm hebben we wel hele aardige mensen ontmoet, waaronder een gezellige Amerikaan, Andy. Andy was al een jaar aan het rondreizen, en ging in totaal zo'n 2 jaar reizen. Het verhaal is een herkenbare, hij had een finance-baan die hij vreselijk vond en waar hij nu nog nachtmerries van heeft, en wil er op zijn reis achterkomen waar zijn hart dan wel ligt. Wij zijn na 2 nachten vertrokken uit het vreselijke hostel, en kregen er een nieuw ramp voor terug. Een leuke kamer naast een enorme lawaaiige generator van een ander hotel. Die avond wel gaan stappen met Andy, en we raakten in gesprek met een Ierse eigenaar van een restaurant. Hij vertelde dat hij al 12 jaar op Phi Phi woonde. Het eiland is een stuk duurder dan andere eilanden, en hij vertelde dat dit komt door corruptie. Een gemiddeld restaurant kost bijvoorbeeld 1000 euro aan electriciteit per maand, terwijl het op een eiland als Phuket maar 100 euro kost. Hij gaf aan, hoe beter je de politie kent, hoe meer je voor elkaar krijgt. Dit vertelde onze duikinstructeur op Tao overigens ook. Hij krijgt regelmatig ' korting' op zijn boetes, omdat hij de politie al zo lang kent. Zo zie je maar, hoe toeristisch en westers Thailand ook mag zijn, de corruptie is nog lang niet voorbij.
Op Phi Phi is overigens The Beach van Leonardo di Caprio opgenomen. Om precies te zijn op Maya beach, het eilandje voor de kust. Het bekende strand ligt verscholen in een baai met twee prachtige rotsen. Wij zijn met een snorkeltour langs alle prachtige baaien en eilanden van Phi Phi gegaan, om te eindigen bij Maya Beach. Onderweg hebben we gesnorkeld, en een hele mooie (en overigens supergiftige) zwart witte waterslang gezien, en we zijn naar Monkey Beach gegaan, waar aapjes waterflesjes van toeristen afpakten en er op ludieke wijze met zakjes chips vandoor gingen. De apen waren echter super agressief omdat er een aantal personen (lees: achterlijke zogenaamd toffe gasten) steeds te dicht in de buurt kwamen van hun jonkies en vervolgens wegrenden. Letterlijk aapjes kijken dus, en precies om die reden heb ik dan ook geen foto's gemaakt. De stranden die we hebben gezien waren wel prachtig, heel mooi blauw water, en ook The beach was erg mooi (als je de toch zeker 400 man op het strand wegdenkt;)) Ik heb dan ook een hilarische panoramafoto met veel mensen en een beetje strand:) Tevens hebben we een hele school dolfijnen gezien, ook zo mooi!
' S avonds hebben we de film the Beach bekeken in een restaurant, en hoewel het toch meer een B dan een A film is, heeft hij mooie beelden en een best aardige boodschap. Even een leuk clicheetje tussendoor die natuurlijk hardstikke waar is: 'Geluk komt niet alleen vanuit een mooie omgeving, maar vooral vanuit jezelf...'
De laatste dag op Phi Phi is Li een prachtige duik gaan maken, waarin ze schildpadden en haaien kon zien. Ik ben op dezelfde plaatsen gaan snorkelen, en heb ook een zeeschildpad gezien aan het oppervlakte. Li zag er eentje een meter naast haar zwemmen, helemaal geweldig!

Na Phi Phi zijn we via Phuket town en Patong Beach doorgereisd naar Bankgkok. In Bangkok hebben Li en ik onder andere een bezoek gebracht aan een van de meest beruchte gevangenissen ter wereld, Bangkwang Prison, ook wel gekscherend 'Bangkok Hilton' genoemd. Lees mijn blog van zondag als je meer wilt weten over onze laatste avonturen.