A short cut is always the longest road

USA Baby!! De eerste episode is er in ieder geval alweer eentje voor in de boeken...De eerste hilariteit begon al op Schiphol. Wij waren al geattendeerd op het voor sommigen wellicht wel bekende ESTA formulier. Dit is een formulier dat je in moet vullen als je naar de Verenigde Staten reist. Je moet vragen invullen over je geestelijke en fysieke gesteldheid, en dan kijken de amerikanen of zij je geschikt achten om hun fantastische, veilige en ziektevrije land (AHUM) te betreden. Heb je een driedubbele SOA en het in de bovenkamer niet helemaal op een rijtje: vergeet het dan maar...
Caro en ik hadden het thuis nog niet ingevuld (Justus zijn schuld) dus dat kon nog op Schiphol. Bij mij was ie meteen goedgekeurd, maar bij Carolien bleef staan `AANVRAAG IN BEHANDELING´ Justus en ik zaten al grappen te maken als in ´je kunt ons tenminste nog uitzwaaien´ en ´moet je ons iets vertellen over je duistere verleden etc´ Eenmaal bij zo´n Harry van KLM aangekomen vertelde deze meneer ons vriendelijk dat Caroline haar ticket op dr roepnaam had geboekt, en dat dit de reden was van vertraging van de aanvraag...Enfin, een telefoontje naar de ticketbalie en t probleem was opgelost...Zucht, je moet die provincialen ook alles uitleggen:)

Onze eerste avond in NY was tevens een grote grap. Wij dachten even bij de buurt MC Donalds te eten, en als je een straatje afsteekt ben je daarna zo weer thuis. Dit doet me denken aan een van de uitspraken van Murphy: 'A short cut is always de longest road' Kwamen natuurlijk nooit meer thuis. Na een rondvraag bij een stel aardige gangsters (met een 'slang' waar DR DRE nog een puntje aan kan zuigen *we zitten lekker multiculti in Brooklyn*) bleek dat we 25 blocks down moesten. Ik dacht meteen dit is 'toeristje pesten' maar toen we uit wanhoop maar de eerste de beste taxi in waren gestapt, bleek het idd een teringeind, en waren we blij dat we niet opnieuw zijn gaan lopen.

Onze eerste dag was meteen een leuke: St. Patricks day. Caro en ik hebben een leuke haarband met groene bunny oortjes gekocht, Justus een groene jodenhoed compleet met baard. Justus zei nog: zo val ik tenminste niet op in onze wijk (schijnt een jodenwijk te zijn maar ik heb alleen maar negers gezien dus dat zal wel) Eerst de optocht bekeken, best indrukwekkend, met hordes 'firemen', ambulancepersoneel, en meer staatsgedienden. St. Patricks day in NY is echter ook Spring break met honderden gillende sweet sixteens, en na een uur waren we dat gekrijs spuugzat en zijn we lekker gaan lunchen. Daarna de kroeg maar in gedoken voor een heerlijke Guinness, en toen: TIME SQUARE!! En...we zijn zelf ook op een lichtkrant megagroot in beeld geweest. Als je artikel kocht in de American eagle store dan kwam je 15 seconden in beeld op de zijkant van de store. Nu bleek het een vreselijk saaie, tuttige winkel, dus 'even iets' kopen kostte een uur tijd, maar daarna wel 15 seconds of fame. Kicken!!
Time Square is erg mooi in het licht, maar in de avond nog des te spectaculairder. Er was zelfs een reclame met een 'echt mini auto' erop geplakt. Niks is te gek in NY!!
Heerlijk gedineerd in het Marriott hotel op de 48e verdieping in een draaiend restaurant: the View. Uitzicht over heel New York en toen Caroline en ik het toetjesbuffet a 19 dollar hadden ontdekt gingen we los:) Chocoladefonteinen, kaas, druiven, taartjes: yummieee!
Justus had genoeg aan zn bier, en zeg eerlijk das ook 2 bruine boterhammen per stuk, dus dikke prima toch?
Na het eten nog het Hardrock cafe in geweest. Best geinig al die oude kostuums van legendes als Freddy Mercury en Jimmy Hendrix. Maar fucking druk daar dus we hebben onze avond afgemaakt bij een super blues band in het BB King bluescafe!

Straks little Italy en een traantje wegpinken bij het voormalige WTC..
Stay tuned!!